Księgę Psalmów - rozdział 102

¹(Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję.)

²Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie.

³Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzieó ucisku mego nakłoó ku mnie ucha twego; w dzieó którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.

⁴Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.

⁵Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.

⁶Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego.

⁷Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach.

⁸Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu.

⁹Przez cały dzieó urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię.

¹⁰Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami,

¹¹Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.

¹²Dni moje są jako cieó nachylony, a jam jako trawa uwiądł;

¹³Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu.

¹⁴Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony.

¹⁵Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się;

¹⁶Aby się bali poganie imienia Paóskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej;

¹⁷Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej;

¹⁸Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich.

¹⁹To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana,

²⁰Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał;

²¹Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych;

²²Aby opowiadali na Syonie imię Paóskie, a chwałę jego w Jeruzalemie,

²³Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu.

²⁴Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich;

²⁵Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje.

²⁶I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich.

²⁷One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą.

²⁸Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną.

²⁹Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą.