Księgę Psalmów - rozdział 2

¹Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

²Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazaócowi jego, mówiąc:

³Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

⁴Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

⁵Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

⁶Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

⁷Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

⁸Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

⁹Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduóskie pokruszysz ich.

¹⁰Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

¹¹Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

¹²Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.